miércoles, 5 de agosto de 2009

DESPEDIDAS, BIENVENIDAS Y MUCHO MÁS!!!!

Sabeis que estamos a exactamente a 6296 kilómetros?? Y aún asi os siento cerca, siempre conmigo, mi visión del mundo se está haciendo más pequeña y no más pequeña en plan negativo sino todo lo contrario!!! Sabeis la cantidad de paises que nos perdemos por no viajar?? Oportunidades laborales?? Relaciones?? Experiencias?? 6296 kilómetros en ocho horas de avión...y sabéis que odio el avión...pero quiero prometer aquí y hoy que no va a ser la última vez que pise New York...ni mucho menos!!!!! Quiero quitarme ese miedo y ser capaz de hacer lo que mucha gente hace aquí!!! Y adorados padre, madre y manito vosotros vais a venir conmigo para que os pueda enseñar las maravillas que tiene esta ciudad!!!!! Y claro, a vosotros también amigos, amigas, mejores amigas, mejores amigos, compañeros, compañeras, amores de mi vida, compis de curro...TODOS!!! Venid a Nueva York!!!!

Después de esta sarta de elogios hacia New York supongo que ha quedado claro que estoy encantada de la vida!!! Además hoy he tenido un gran gran día!!! Y mañana no tengo clase!!! No os penseis que tengo el día libre porque lo que tengo es shooting, es decir, grabación de nuestro cuarto proyecto...hace dos horas estaba histérica perdida pero ahora ya lo he solucionado!! Resulta que tenía una entrevista que quería hacer en mi 4th project sobre una universidad que tiene en marcha un proyecto para que los homeless (gente sin techo, persona de pocos recursos, sin casa..) estudien una carrera, es una forma para reinsertarlos en la sociedad por medio de la educación. Me parecía una idea interesantísima y me han dicho que no porque soy UNA ESTUDIANTE!!!!!!! Me he hartado de repetirles que soy periodista en España...pero bueno, Mallorca no es muy conocida aquí...de todas formas no me he rendido!!! Quiero hacer esa entrevista para mi último trabajo así que no me rendiré!!! De momento he encontrado una historia super cool que ya os comentaré más adelante!!!! Como veis respecto a la academia todo sigue como siempre, mucho curro sólo que ahora SOMOS MENOS!!!! Los 4-weekers han acabado y nos hemos quedado sólo 10, en teoría éramos 14...pero la gente empieza a desaparecer de cada vez más...de los que llegamos puntuales a las 9 de la mañana somos 4....vale, vale, ya sé que no os lo vais a creer!!! SI....yo llego a las nueve y diez....jaja, pero solo a y diez!!!!! Para despedir a los 4-weekers hice un video y mil fotos, así que aquí teneis a mis compis.....gente que ha compartido conmigo está maravillosa experiencia merece unas lineas!!!!

BYE 4-WEEKERS, BYE!!! REALLY NICE TO MEET EVERYONE...THANK YOU AND GOOD LUCK....

Grabé como cuatro videos más pero se me acababa la batería y duran tres segundos, otros se cortan...me los quedo de recuerdo pero no era necesario colgarlos!!! Y perdonad por los movimientos de cámara (seguro que mi adorado manito se queja...) pero es que con las emociones, con toda la gente en clase y con el champagne que trajo la profesora....bastante hice!!!!!

AUDREY, SANDRA Y YO........GOOD LUCK GIRLS!!!!



ERIKA ES DE HONG KONG Y ES UN CIELO!!! GOOD LUCK MY FRIEND AND THANK YOU FOR MY INTERVIEW!!!



EL ACENTO DE MICHELLE SIGUE SIENDO ALGO DESCONOCIDO PARA MÍ PERO SEGURO QUE ALGÚN DÍA LA ENTENDERÉ!!!! UN CIELO DE CHICA! GOOD LUCK!!!



RONNIE...RONNIE...QUE VAMOS A HACER SIN RONNIE?? EL TIPICO QUE LLEGA TARDE, QUE OLVIDA LOS PROYECTOS, QUE SE DUERME...PERO LUEGO TE SUELTA UNA FILOSOFADA O UNA PREGUNTA INCREIBLE EN CUALQUIER MOMENTO!!! UN GRAN TIPO!!! GOOD LUCK MY FRIEND!!



PHILY!!!!!!! INTENTABA HABLARME EN ESPAÑOL...PERO NO LE SALÍA MUY BIEN...ESO SI ESTOY SEGURA DE QUE EN BREVE LO CONSEGUIRÁ!!! GOOD LUCK!!!!


Estoy un poco triste porque algunos de ellos realmente eran importantes para mí aquí pero por suerte aún tengo muchas personas que me hacen sentir feliz. Los amigos se multiplican y cuanto más tiempo pasa, más nos conocemos todos, más nos respetamos todos y más cariño nos cogemos. Además tengo una nueva compañera de piso!!!! Es española!! Menos mal que no la tengo desde el principio...ya me imagino lo malo que iba a ser mi inglés!!! (Es malo ahora hablando todo el puñetero día en inglés imaginaos si no lo practico!!). Es una chica guay, es de Asturias pero vive en Madrid, tiene 22 años y se queda un mes a hacer Filmmaking. La primera noche no quería ser descortés e hice lo que Natalie hizo conmigo. Me la llevé a cenar por ahí con unos amigos y luego a una fiesta!! Estuvimos hasta las seis de la mañana así que espero que no se queje de mi!!! No debería contaros esto...pero fue divertido...acabamos todos los de la fiesta...imaginad, españoles, egipcios, indios, italianos, etíopes, alemanes, japoneses...TODOS BAILANDO LA MACARENA...!!!! No me pregunteis por que....pero esa imagen no se me borrará jamás!!!!

Por si vuestra agudeza mental no os permite ver más allá...AHORA SOMOS TRES EN LA HABITACIÓN!!!! NAJMA, MARIA Y YO... EN 10 METROS CUADRADOS!!!


ESO SÍ....ELLA ES ORDENADÍIIIISIMA!!!! MUCHO MÁS QUE YO POR SUPUESTO!!!! AQUÍ TENÉIS LA PRUEBA!!!!


Tras la fiesta del finde y todo el tema del trabajo y tal el domingo me lo tome de tranquis. Estuve en Washington Square Park, otro de los lugares que no os podeis perder de New York. El ambiente es mágico, la gente toca la guitarra, reina una tranquilidad absoluta, hay gente de todos los gustos y colores y el parque con su fuente incluida es genial. Una inyección absoluta de calma, relax y felicidad para mi.





Me quedan exactamente 26 días de estar aquí...y la cuenta atrás es tan positiva como negativa así que prefiero intentar no pensar demasiado en ello. Quiero volver porque echo de menos a mi familia, mi trabajo, mi casita, conducir por Mallorca, a mi mejor amiga, a mis amigos, mi amada vida en mi adorada isla...y por otra parte siento que New York ha despertado una Alba diferente, más feliz, más completa, más aventurera, más soñadora, más respetada y mejor profesionalmente, espero que todas esas sensaciones me acompañen a mi vuelta y pueda complementarlas con lo que tengo y tanto quiero allí. Y la reflexión de hoy es....PAST IS NEVER BAD...IF YOU DON'T USE IT AS A GUIDE, THE GUIDE IS PRESENT AND THE AIM IS FUTURE..PAST IS ONLY THE TRAVEL BOOK WHERE WE WRITE EVERYTHING. AND DO YOU KNOW WHY?? BECAUSE THANKS TO PAST WE KNOW HOW TO RECOGNIZE WONDERFUL THINGS IN PRESENT. FAULTS WHICH WE'LL NEVER MAKE AGAIN, MEMORIES THAT HELP US TO LIVE, PROBLEMS THAT NOW WE KNOW HOW TO SOLVE, TEARS THAT WILL NEVER RUN DOWN AGAIN FOR OUR FACE...THERE WILL BE NEW ONES...BUT FROM SADNESS OR HAPPINESS TEARS ALWAYS LEAVE YOU EMPTY TO FULL YOUR FEELINGS AGAIN WITH MARVELOUS SENSATIONS. I love you people, os quiero y os echo de menos y os veré pronto, soy muy feliz, de verdad. Gracias por seguir ahí. Mil millones y medio de besos, os envío tantos porque no sé si todos conseguirán cruzar esos 6296 kilómetros....hasta pronto....with all the love you can imagine...

Alba from NYC

4 comentarios:

  1. Hola 6296, estoy contento de que me llamaras. Ya veo que no pierdes el tiempo. A ver si es verdad y nos podemos escapar a ver esa maravillosa ciudad contigo como guía. un beso muy grande de parte de todos. Un consejo, no cuentes los días, son los que son, disfruta el mucho o poco tiempo del que dispones allí, y ya disfrutaremos de tí cuando vuelvas para tu isla.

    Un beso potwór

    ResponderEliminar
  2. Por fin noticias nuevas,ya estaba un poco decepcionada, cada día abriendo el blog y tu sin escribir nada nuevo, menos mal que me llamas cada día por teléfono que si no, me muero de la angustia, como para que te quedes en N.Y. nada mas pensarlo me da escalofrío, a no ser que me valla yo también contigo, bueno todo el tiempo no, pero mas de un viaje si haría. Cambiando de tema, estoy contenta de verte tan feliz y tan llena de energía positiva, me alegro que tus compañeros y amigos te valoren como tu te mereces y no te preocupes que si alguien no lo haces es porque no te conoce lo suficiente, piensa que tu eres muy parecida a mi, con temperamento, con mucho carácter, pero nadie nos gana en sensibilidad, ternura, generosidad etc resumiendo me alegro que seas a si, para mi es un orgullo ser tu madre. mañana viernes tenemos la cena en casa de Don Toni, mi jefe mayor, sera una noche muy triste para mi, pero espero estar a la altura y no derrumbarme, pese a que estás lejos te agradezco todo tu apoyo, no se que haría sin tu preocupación y tus palabras de ánimo, ya sabes que me cuesta hablar con la gente, y cada vez tengo menos personas con las cuales me abra de la manera que lo puedo hacer contigo, pero no te preocupes que soy una persona positiva y como dice tu canción , todavía me queda por ganar muchos pulsos a la vida, por mucho que me reten, seguiré adelante, la vida es suficiente maravillosa para luchar por ella. me basta levantarme y ver el amanecer, para dar las gracias y como dice una canción de mi autor preferido.¡Que suerte he tenido de nacer ¡un beso y hasta la próxima.

    ResponderEliminar
  3. Ueiiii, no te he oblidat pero sem va espanyar es PC i be, avui entre els calurosos dies d'estiu no tenia ganes de posar me a reparar es fotut portatil q nomes em dona problemes, pero be, ahir e vaig recordar i encara q visc d'actualitzacions d'iphone al facebook...no es el mateix!!

    He llegit la teva darrera entrada i ara miraré una mica mes, menalegro q tot continui com la seda.

    Una abraçada forta!!!

    ResponderEliminar
  4. vaja, es nota q es tard ( no coordino les frases..quin desastre)...i q la tecla "t" em falla, el q vull dir es q feia peressa reparar res, pero el fet de comentarte a tu NO i me animat a veure q tal, ja q desde el meu iphone em feia peressa escriure't

    Que quedi clar! :D

    ResponderEliminar